„Danse Macabre” Deborah Hunt i A3Teatr (PUR/PL)
4 sierpnia, sobota – Orla, 20:30
5 sierpnia, niedziela – Hajnówka, 13:00
To parada oraz dźwięki, taniec i energia życia. Feeria barwnych masek, megamarionety oraz wielkie dłonie, które mogą zaskoczyć i niespodziewanie dotknąć każdego. Choć zaskakujące i niecodzienne, jakby nie z tego świata – wciąż wcale nie przerażające. Korowód postaci z ciekawością przygląda się widzom, niespiesznie przechodzi przez ulice miasta, zagląda tu i tam, zatrzymuje się w kręgu, zaprasza do tańca. Nie mówi, ale patrzy uważnie i gestem zaprasza do orszaku i tańca w nieznane.
* * *
A3Teatr nie posługuje się tekstem, choć ten czasami pojawia się. Nie jest teatrem tańca, a jednak ruch łączy z muzyką. Nie jest pantomimą, a gloryfikuje gest. Nie trzyma się linearnych historii, a aktorów wiąże siatką wzajemności; wodzi na pokuszenie humoru i zasępienia, przerysowania zwyczajności, groteski i absurdu.
Przetwarza codzienność tworząc z niej kod rytuałów, niezależnych aktów, które układają się na scenie w kolejne odsłony, sekwencje. Widzom pokazuje kalejdoskop obrazów – dynamicznych i statycznych, ostrych i rozmazanych wrażliwością. Nie nazywa rzeczy do końca, pozostawia tę sferę odbiorcy.
It is a parade and sounds, dance and life energy. Effusion of colorful masks, mega-puppets and huge hands which may surprise us and touch anybody unexpectedly. However surprising and extraordinary, as if out of this world – it is not scary at all. Dance parade of characters looks at the audience with curiosity, slowly goes through the streets of the town, looks in every nook and cranny, stops in a circle, invites us to dance. It does not say anything, but it looks carefully and with a gesture invites us to the procession and a dance into the unknown.
* * *
A3Teatr does not use text, although it sometimes appears. It is not a theatre of dance, and yet it combines movement with music. It is not a pantomime but it glorifies a gesture. it does not stick to linear histories and it connects actors with a net of reciprocities; it tempts with humor and sadness, extremities of mundane reality, grotesque and absurd.
It changes everyday life into a code of rituals, independent acts which create new scenes and sequences on stage. It shows the audiences a kaleidoscope of images- dynamic and static ones, sharp and blurred with sensitivity. It does not give names till the end, leaving this sphere to the audience.