„Słońce na Wschodzie, na Zachodzie Księżyc. Sen o nocy letniej” A3Teatr, Insolites Lights i Goście (FR/PL)
5 sierpnia, niedziela – Hajnówka, 21:30
Parada wieczorna niesforna i przewrotna w akacji, porywa widzów do tańca, ujmuje śpiewem, wodzi na pokuszenie muzyką i korowodami, nie grzeszy prowokacją. Rozświetla noc wielkimi lampionami-maskami, których światłem są tylko drgające świece, ukryte wewnątrz. W postaciach mitycznych stworów: jednorożca, byka, konia, ryby, smoka – ukryci są aktorzy, dzwony i dzwonki. W spektaklu nie ma słów, jest siła muzyki granej na żywo, śpiew ludzkiego głosu.
* * *
A3Teatr nie posługuje się tekstem, choć ten czasami pojawia się. Nie jest teatrem tańca, a jednak ruch łączy z muzyką. Nie jest pantomimą, a gloryfikuje gest. Nie trzyma się linearnych historii, a aktorów wiąże siatką wzajemności; wodzi na pokuszenie humoru i zasępienia, przerysowania zwyczajności, groteski i absurdu.
Przetwarza codzienność tworząc z niej kod rytuałów, niezależnych aktów, które układają się na scenie w kolejne odsłony, sekwencje. Widzom pokazuje kalejdoskop obrazów – dynamicznych i statycznych, ostrych i rozmazanych wrażliwością. Nie nazywa rzeczy do końca, pozostawia tę sferę odbiorcy.
Evening parade, boisterous and puckish in the action, it draws the audience into dance, it possesses them with singing, it tempts them with music and parade dance, it does not sin with provocation. It enlightens the night with huge lantern masks whose light is made by vibrating candles hidden inside. Hidden inside the characters of mythical creatures – a unicorn, a bull, a horse, a fish and a dragon- there are actors and various bells. In the show there are no words, there is the power of music played live, singing of the human voice.
* * *
A3Teatr does not use text, although it sometimes appears. It is not a theatre of dance, and yet it combines movement with music. It is not a pantomime but it glorifies a gesture. it does not stick to linear histories and it connects actors with a net of reciprocities; it tempts with humor and sadness, extremities of mundane reality, grotesque and absurd.
It changes everyday life into a code of rituals, independent acts which create new scenes and sequences on stage. It shows the audiences a kaleidoscope of images- dynamic and static ones, sharp and blurred with sensitivity. It does not give names till the end, leaving this sphere to the audience.