„Sweet Dreams” A3Teatr (PL)
29 lipca, niedziela – Bielsk Podlaski, cyklicznie 15:00-19:00
5 sierpnia, niedziela – Hajnówka, cyklicznie 17:00-18:00
Interaktywny happening, który animuje uczestników w niecodziennej, ustawionej w plenerze przestrzeni wygodnych łóżek i zaprasza widzów do chwili odpoczynku. Zapewnia chwilę relaksu z różnymi dźwiękami w tle. Muzyka spadającej kropli wody oraz baśnie sączą się słodko do ucha. Są zabawą, są snem, są chwilą wyłączenia się z codzienności. Są propozycją dla małych i dużych, solo lub we dwoje. Spektakl trwa kilka godzin, a widzowie mogą dowolnie, rotacyjnie zmieniać miejsca – łóżka oraz słuchać coraz innych historii i dźwięków.
* * *
A3Teatr nie posługuje się tekstem, choć ten czasami pojawia się. Nie jest teatrem tańca, a jednak ruch łączy z muzyką. Nie jest pantomimą, a gloryfikuje gest. Nie trzyma się linearnych historii, a aktorów wiąże siatką wzajemności; wodzi na pokuszenie humoru i zasępienia, przerysowania zwyczajności, groteski i absurdu.
Przetwarza codzienność tworząc z niej kod rytuałów, niezależnych aktów, które układają się na scenie w kolejne odsłony, sekwencje. Widzom pokazuje kalejdoskop obrazów – dynamicznych i statycznych, ostrych i rozmazanych wrażliwością. Nie nazywa rzeczy do końca, pozostawia tę sferę odbiorcy.
Interactive happening which animates the participants in an unusual, set on location space of comfortable beds and invites the audience to a moment of rest. It provides a moment of relaxation with multiple sounds in the background. The music of a falling raindrop and fairy tales flow sweetly into your ears. They are fun, they are a dream, a moment of spacing out from the reality. It is an offer for the young and big ones, solo or together. The show lasts a few hours and the audience can change beds freely, in a rotation and listen to more and more stories and sounds.
* * *
A3Teatr does not use text, although it sometimes appears. It is not a theatre of dance, and yet it combines movement with music. It is not a pantomime but it glorifies a gesture. it does not stick to linear histories and it connects actors with a net of reciprocities; it tempts with humor and sadness, extremities of mundane reality, grotesque and absurd.
It changes everyday life into a code of rituals, independent acts which create new scenes and sequences on stage. It shows the audiences a kaleidoscope of images- dynamic and static ones, sharp and blurred with sensitivity. It does not give names till the end, leaving this sphere to the audience.